دلبستگی اجتنابی را تعریف کنید؟

دلبستگی اجتنابی اختلال نیست! اگرچه در کتاب‌های راهنمای تشخیصی «اختلال دلبستگی واکنشی» داریم اما دلبستگی اجتنابی به خودی خود نشان‌دهندۀ اختلال نیست. افرادی که دلبستگی اجتنابی دارند، ناچار بوده‌اند در دوران کودکی برای آنکه توجه و مراقبت والدینشان را از دست ندهند، با والدین سرد، تحقیرکننده یا بی‌تفاوتی سازگار شوند. آن‌ها یاد گرفته‌اند خودشان به تنهایی از پس خودشان بربیایند، خودشان را برانگیزند و خودشان را تسکین بدهند. الگویی که روابط بزرگسالی‌شان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اختلال دلبستگی واکنشی، اختلالی است که برای کودکان تشخیص‌گذاری می‌شود. کودکانی که نسبت به مراقبین‌شان پاسخگو نیستند، منزوی‌اند یا نوعی از غمگینی و ترس را در تعامل با والدین‌شان تجربه می‌کنند این تشخیص را می‌گیرند. تصور بر این است که کودکان دارای دلبستگی واکنشی، به خاطر تجربه‌های اولیه رشدشان محدود شده‌اند. اگرچه شباهت‌های مهمی بین اختلال دلبستگی واکنشی و دلبستگی اجتنابی وجود دارد اما نمی‌توان دلبستگی اجتنابی را -با وجود تاثیراتش- اختلال تشخیصی دانست. اگر شدت دلبستگی اجتنابی زیاد باشد، آن‌گاه می‌توان به وجود اختلالات روان‌شناختی پی برد.

گاهی آن‌ها طردکننده و تحقیرگر می‌شوند و ممکن است با دیدن بخش‌های رابطه‌جو و دلبستگی‌خواه در دیگران، دست به تحقیر و طرد کردن بزنند؛ مثلا اگر علاقه‌مندی و نیازهای ارتباطی همسرشان را ببینند، ممکن است با او سرد شوند، از او فاصله بگیرند یا تحقیرش کنند. به عنوان پدر و مادر نیز ممکن است نیازهای عاطفی و هیجانی فرزندشان را نادیده بگیرند یا موقع دیدن تظاهرات آن، کودک را تحقیر یا طرد کنند. همانطور که خودشان یاد گرفته‌اند، ممکن است کودکشان را تشویق کنند قوی باشد، از پس خودش بربیاید و نگذارد دیگران از چیزهایی که نقطه‌ضعف می‌دانند، باخبر شوند. اما گاهی نیز ممکن است دلبستگی اجتنابی در قالب «مراقبت کردن از دیگران» خودش را نشان بدهد. یعنی به جای طرد یا تحقیر بخش رابطه‌جو، سعی کنند به بخش رابطه‌جوی دیگران و نیازهایشان بیش از حد توجه کنند. ممکن است تمایل به تبعیت داشته باشند و نیازهایشان را به رابطه نیاورند تا اسباب زحمت بقیه نشود. در این شیوۀ ارتباطی، با قرار گرفتن در نقش «مراقب» برای دیگران، می‌توانند صمیمیت واقعی را تجربه نکنند و بخش رابطه‌جوی خود را از طریق فرافکنی به دیگران تغذیه کنند. چیزی که ادامۀ رابطه آن‌ها با والدین است: والدینی که به جای مراقبت کردن، نیاز دارند کودکشان از نیازها و دنیای عاطفی آنان مراقبت کند.